Hey lief vrouwtje van me
Tja hoe ze me kwetst, heb je even? Ik kan er ondertussen wel een boek van vol schrijven. Ze heeft zelf een psychisch verleden, vaak opgenomen geweest, ik ken haar niet anders, ik vermoed en ik zie ook borderlinetrekjes bij haar, tis alles of niks, of ze vind je te gek, om je vervolgens weer de meest idiote persoon op aarde te vinden. Ze heeft ook eigenlijk geen vrienden, die heeft ze weggejaagd, omdat ze niet goed genoeg zijn. Met haar buren heeft ze ruzie, familie is altijd wel wat, doktoren heeft ze conflikten mee, aan iedereen heeft ze wat aan te merken, is ontzettend pessimistisch en negatief in gesteld, weinig vertrouwen in de mens.
Onze laatste knalpartij was gister aan de telefoon, ze vertelde dat Remco tijdens ziekenhuisbezoekjes niet meer mee naar bnnen mag, omdat hij verwarrend werkt voor haar, maar hij mag wel taxi spelen. Dit schoot mij in mijn verkeerde keelgat. Rem deed het "weinig to niks", maar mij des te meer, hoe kunnen we ooit dan normaal met elkaar omgaan als zij mij zo wegduwt door zo over hem te praten. En als het nou ergens over ging.....nee van niks een grote oorlog.
Ik ben echt een beetje radeloos en denk...mijn moeder is ziek, ze kan er niks aan doen, maar dit zijn dingen die mijn hele leven al spelen en ik wordt zelf ook wantrouwend en onzeker naar mensen toe, omdat ik dit zo van mijn moeder heb overgenomen.
Ik wil dit stoppen, maar hoe? Wat ik ook doe, ik doe het nooit goed. Soms denk ik weleens om voorlopig geen contact te zoeken, want er is altijd wel iets, of iemand die ze haat. Ik kan hier niet mee omgaan. Maar ja, mijn moeder heeft waarschijnlijk niet zo lang meer, maar ik heb mijn grenzen en die heb ik in ieder geval gister duidelijk aangegeven. Remco niet welkom, dan kom ik ook niet meer. Het deed me wel pijn, maar ik wil mijn leven fijn leven en niet in pijn.
Liefs Maris
p.s. Wat een leuk forum is dit, ik kom niet uitgelezen.
