Ik wist niet precies in welk topic ik dit wilde zetten. Mijn vriend en ik zijn uit elkaar, ik ben gisteren naar hem toegegaan en heb afscheid genomen.
Er is de laatste tijd zoveel negatiefs gebeurd tussen ons en heb hulp gehad van een heel goed medium. Ik heb hem veel geholpen de afgelopen tijd en dus ook hulp aangeboden voor zijn ziekte. Hij heeft deze hulp afgewezen, ondanks dat zijn ziekte verslechterd is en daar ben ik inmiddels ook meer over te weten gekomen (van iemand met een gave). Hij is veel zieker dan hij liet zien en beweegt door middel van een DBS (deep brain stimulation). Als een robot. Blijkbaar als hij die niet zou hebben zou hij in een rolstoel zitten. En nu merkte ik gisteren dat hij inmiddels helemaal geen enkel gevoel meer in zich heeft. Zijn ogen waren alweer veranderd, er is een entiteit (overleden ronddwalende ziel) uit hem verwijderd, maar meteen is er weer een nieuwe in gekomen. Dat heb ik gevoeld, de laatste keer toen hij bij mij was in bed, want die entiteit wilde proberen om mij over te nemen, in mijn lichaam te gaan. Is niet gelukt. Mijn aura is inmiddels weer dicht, hersteld en ik ben weer mezelf geworden door een healing, zowel ik als mijn ogen zijn veel sterker geworden. Maar mijn ex had voor de achteruitgang van zijn ziekte altijd rustige, vredige ogen die liefdevol keken. Hij was ook lief
. De laatste tijd (ongeveer toen de verhuizing begon) zit hij vol met angst, onrust, frustratie, boosheid en hele erge vermoeidheid. Dat had ik ook van hem overgenomen.
Het is bijna niet te verklaren wat hier zich allemaal heeft afgespeeld, ik denk vaak: hoe is dit mogelijk? Hoe kan zoiets gebeuren?
Ik weet inmiddels dat mensen met parkinson heel veel gaten in hun aura hebben, ook door hun lage energie. Dat vind ik ook best wel erg eigenlijk, want die ziekte is vreselijk. Ze kunnen ook erg van karakter veranderen door de ziekte. Maar ik ga er serieus aan onderdoor als ik met iemand moet leven die zoveel negatieve energieën aantrekt. Ik zou dan dagelijks een of meerdere entiteiten moeten verwijderen en de persoon wat energie moeten sturen zodat hij zich goed voelt. Ik help mensen graag (zeker als ze er voor open staan), maar als de deur dicht wordt gegooid door de persoon en het sowieso niet haalbaar wordt dan houd het voor mij ook op.
Heeft hij, toen we elkaar tegen zijn gekomen en we heel erg verliefd waren op elkaar, echt van mij gehouden? Was zijn ziekte toen nog niet zo ver gevorderd dat hij toen nog zichzelf was, heb ik zijn ware karakter gezien?
Ik wil het zo graag weten!!! Alvast heel erg bedankt LPChip
