I would just say what I feel. When you communicate with the ones who have left our earth in a certain way, you allow them to speak through you.  You must be their voice and I would find it verry impure when you don't say what they want you to say.

In fact, when you start lying about it or not quite tell what they want you to tell, you won't be hurting the mom, but you wíll be hurting the child... There's a reason for the feelings that the child feels. Why not look at it from a different station. Tell the mother what you really feel and try to find a way to give both the child and the mother some understanding en with that, the peace they both deserve. Give them a chance to clear up the clouds that hide their love for each other.

Ik ben meer op zoek naar manieren om mezelf een beetje te ontwikkelen, om meer vat te krijgen om mijn spirituele deel... Ik ben niet op zoek naar diploma'tjes en papiertjes maar naar goede leermeesters... Dus als iemand dingen weet buiten reiki die me kunnen helpen dan hoor ik dat ook graag!

Ik voel wat zij voelen kwa angst maar ook kwa fysieke pijn...
Hoe bedoel je leren eigenlijk? Zou het echt voor mij persoonlijk zijn?

Al sinds ik een jaar of 15 ben heb ik voorspellende dromen, dat gaat soms over hele kleine dingen die gebeuren maar helaas is het ook al een paar keer gegaan over mensen die vermoord werden. Maar wat moet je er mee? Wat kan ik er mee als ik zie wat er gebeurt met iemand, maar als er geen details genoeg worden gegeven om te weten waar en wanneer? Zelfs niets waar ik iets mee kan.

Maandag nacht droomde ik van mensen die in elkaar geslagen werden, eentje 's nachts, de overige drie bij daglicht. Een er van was een vrouw, de andere drie mannen. Ook hoorde ik de naam "Wuiter Wouters" en toen werd ik wakker. Ik heb daar niets mee gedaan tot ik er gisteren nacht achter kwam dat een vriend van me (heb niet meer zoveel contact met hem gezien hij redelijk ver van me vandaan woond) in elkaar geslagen is 's nachts, twee andere jongens zijn op dezelfde manier in elkaar geslagen overdag. Hij woont in oost vlaanderen dus ik besloot om dan maar eens op de naam te gaan zoeken. De eerste beschrijving waarin beide namen staan gaat over oost vlaanderen... Wuiter is een dialect woord in oost vlaanderen dat afgeleid is van de naam Wouter, een naam die vroeger erg veel voorkwam in die streken....

Maar wat moet ik er nu mee? Zo zijn er nog een heel aantal zaken.. Is er hier iemand die er ervaring mee heeft? Die begrijpt wat de bedoeling is of die weet hoe ik er "beter mee kan leven" dat ik dergelijke dingen weet voor ze gebeuren en ze dus eigenlijk had kunnen voorkomen....

Het tweede probleem is dat de dromen zo echt voelen, dat ik fysieke pijn ervaar... Ik schiet soms wakker van een pijnscheut...

Ik weet niet of ik duidelijk ben... Je mag altijd vragen stellen.. Wat ik nu doe is alles wat ik droom en wat in het nieuws/in de krant komt bijhouden in een mapje, daar ben ik echter vrij recent pas mee begonnen dus ik mis een aantal dingen die ik niet meer kan terug vinden. Maar dat voelt zo passief. Ik weet niet of ik er wat mee moet of niet. Ik houd het nu bij in de hoop dat ik het ooit begrijp als ik het grote plaatje zie...
En omdat ik het niet steeds moet onthouden... Mijn hoofd zit zo vol met details die ik niet wil loslaten omdat ik denk dat ik er nog wat mee moet doen... Als ik ze kan opschrijven hoef ik ze niet zo helder te onthouden..

Hoihoi!

Het zou best wel eens een lang verhaal kunnen worden... Maar ik wil het toch echt even kwijt, ik ben het onderhand zo zat... :\

In september ben ik begonnen aan de opleiding orthopedagogie. In december begon het me vaagjes door te dringen dat het toch niet geheel mijn ding was. Het was iig niet wat ik er van verwacht had. Ik wil heel graag mensen helpen om terug in de maatschappij te komen. Orthopedagogie richt zich eigenlijk net op mensen die niet meer in de maatschappij "kunnen" komen... Dat is helemaal niet wat ik wilde. Ik wil mensen helpen verbeteren, helpen hun weg te vinden... Dus ik ben gaan praten met de sociale dienst van de school uit. Ik heb toen 's woensdags een mailtje gestuurd en had meteen dezelfde avond een mail terug en kon vrijdag langs gaan. Goed, vrijdag gaan praten en ook over mijn klas. Er is nl iets fout gelopen dankzij een klasgenoot. Ik wil hier via PB wel vertellen wat precies, maar liefst niet openbaar op het forum gezien het niet alleen mij betreft maar ook mijn gezin. Niet iedereen hoeft het zomaar te kunnen opzoeken zeg maar. Ze hadden me toen beloofd dat ze mijn leerkracht van coaching zouden aanspreken (eigenlijk degene die ons zogenaamd "begeleid" in ons studietraject) en zij zou me verder helpen.

Echter hoorde ik daar maar niets van (nog steeds niets van gehoord) en ik besloot mijn examens maar af te wachten. Het contact met mijn klas was op dit moment eigenlijk 0,0... Maar ik kan vrij goed mijn plan trekken en als mensen me ten onrechte op een dergelijke manier behandelen, trek ik me er ook bitter weinig van aan. Dus ik deed wat ik moest doen, niets meer, niets minder. Examens vielen eigenlijk best goed mee, beter dan verwacht. Dús ik besloot mijn stageperiode af te wachten. Als mijn examens mee vielen, zou mijn stage misschien ook wel meevallen? Want wat nu als ik stopte en bleek dat ik mijn "roeping" zou missen.

Goed, stageperiode kwam er eindelijk aan, de opleiding begon me meer en meer te irriteren maar we hielden vol. Medisch onderzoek (met dat venijnige tubercelose onderzoek) gedaan en eindelijk op weg naar stage! Ook daar begon ik niet met volle moed aan maar wat moet, dat moet.

Ondanks dat ik echt ontzettend veel geleerd heb van mijn stage, van de mensen daar, was het voor mij na een week al duidelijk: dit is het absoluut niet! Ik heb dit ook in de tweede week met mijn stagementor besproken en zij had hiervoor alle begrip. Ze vertelde me dat ze me een goede opvoeder zag worden máár dat als ik het niet graag deed, ik onder geen enkele voorwaarde mezelf moest dwingen dit te doen. Dat ik mezelf niet mocht vastzetten en mijn hele leven een job doen die ik niet super graag deed. Bovendien leven met de spijt van "had ik maar..." Dit heeft me nog meer aan het denken gezet... Ze had gewoon gelijk. Wat als ik na tien jaar denk "had ik potverdorie maar wat anders gedaan!" Ik ben terwijl ik nog met stage bezig was beginnen zoeken naar andere opleidingen die ik eventueel kon doen. Uiteindelijk had ik twee weken geleden bingo. Na lang nadenken en bespreken met mijn vriend leek maatschappelijk werk me eerder iets wat bij me zou passen. Het is dan wel meer recht (waar ik niet zo goed in ben) maar meer bedoelt om mensen die verloren gelopen zijn in hun zoektocht naar een plekje in de maatschappij weer op pad te helpen. Dát is wat ik wilde! En daar heb ik me dus vergist....

Je wilt echt niet weten hoe vaak ik heb zitten huilen sinds december tot nu. Ik ben zelfs een totaal andere persoon geworden (en dat valt niet alleen mij op, maar ook mijn vriend, moeder, beste vriendin enz) omdat ik steeds maar bezig ben met die opleiding. Dat ik het niet meer wil maar dat ik gewoon even geen uitweg meer zag. Ik dacht die eindelijk gevonden te hebben en die nacht heb ik de hele nacht samen met mijn vriend liggen lachen in bed Ik was zo ontzettend vrolijk en opgelucht. Helaas is die bui al lang verdwenen... Ik ben al twee weken aan het proberen om een afspraak te krijgen met de sociale dienst. Ik mag nl niet stoppen vanwege de studiebeurs die terugbetaald moet worden.  Echter had ik van een ex-klasgenoot vernomen dat hij ook niets had moeten terugbetalen van de studiebeurs ondanks dat hij eigenlijk al vlak na de examens gestopt was. Dus voor mij moet dat zeker mogelijk zijn maar ze mailen gewoon NIET terug!

Ik word er echt helemaal gefrustreerd van, ik wil weten waar ik aan toe ben en natuurlijk mijn klasgenoten ook! We doen groepswerken die we brengen op examen en natuurlijk is de docent mijn groepsgenoten aan het pushen waardoor zij boos worden op mij :') (voor zover ze dat niet al waren) terwijl ik gewoon wil kunnen stoppen.... Ik wil dit helemaal niet meer... Waarom moet het in vredesnaam zo moeilijk zijn om gewoon een half uurtje van hun tijd vrij te krijgen? Ze hebben zelfs niet de tijd om me terug te mailen?

Maandag bel ik even... Van mijn part geven ze mijn antwoord via telefoon. Ik hoef geen gesprek meer over al dan niet stoppen, mijn besluit staat vast. Ik weet wat ik wil. Ik moet nu alleen nog weten hoe ik dat kan uitvoeren..... Ik heb potverdorie al genoeg aan mijn hoofd zonder een stel debielen dat de "antwoorden" knop niet vind....

Ik ben voornamelijk mens. Tenminste, de laatste keer dat ik in de spiegel keek toch nog. (zo'n uurtje geleden na het douchen.) Maar ik heb ook paranormale dingen in me zitten ja.
Als je je daar ook echt mee wil bezig houden, dan moet je als eerste lesje leren hoe je je moet afsluiten. Het is niet allemaal rozegeur en manenschijn. Of je leert er mee leven, of je legt het achter je neer.

Neen, ik heb geen enkele moeite met afsluiten, nooit gehad ook niet overigens. Ging me altijd prima af. Ik vergeet het overigens soms wel eens :+ en dan komt wat binnen en dan gaat dat zo van "oh ja!" en dan sluit ik gewoon af.

Wat voor mij echt moeilijk is? Daar kan je me over PB'en. Dat ga ik niet op een openbaar forum gooien.

Goh naar mijn zin is een groot woord zo graag doe ik het niet en het is absoluut niet de doelgroep waar ik mee wil werken, maar het team is erg fijn en ik probeer er het beste van te maken. Als ik er negatief tegenover sta ga ik het alleen maar stommer maken voor mezelf.