Goeiemiddag,
vorig jaar toen ik hoorde dat ik kanker had, ben ik veel gaan MIRREN (soort van mediteren), en na het mirren vroeg ik of de engelen, of god, of gewoon 'iemand' mij kon laten weten dat ik niet alleen ben en gesteund wordt. Toen ging het mij opvallen dat steeds als ik op de klok keek dat het 01:11 was. Na de zoveelste keer dat ik het zag werd ik er zelfs bang van, totdat ik ging beseffen dat het misschien een teken is? Ik dacht eerst misschien moet ik in de bijbel zoeken bij 1:11, maar later hoorde ik dat het ook een teken van engelen of een overledene zou kunnen zijn.

Ik ben gestopt met mirren nu, ik doe een paar zinnetjes nog af en toe. Sindsdien kijk ik maar steeds op de klok in de hoop dat ik weer elf over zie, maar dit gebeurd niet meer...hoe ik mijn best er ook voor doe door steeds te kijken.... :-) ?? ??

Eergister zat ik op de bank en mijn telefoon lichte zomaar ineens op, en er stond 00:11. Dit wilde ik voor de grap aan mijn vader laten zien, maar toen ik het liet zien stond er 00:25 op mijn telefoon.

Is er iemand die me kan uitleggen misschien wat dit is? Is het een goed teken, dat ik gesteund wordt en dat het allemaal goedkomt, of een teken bv ter voorbereiding voor mij dat ze me komen halen ofzo, dat mijn tijd nadert?

liefs soraya (wat een interessante site trouwens!)

Goeienavond,

Ik wilde graag mijn verhaal vertellen en hoop dat ik misschien met jullie hulp op nieuwe inzichten kan komen. Van te voren wil ik mijzelf alvast excuseren als het een beetje zelfmedelijdend ofzo overkomt, maar dat komt omdat ik nu vanavond even in die stemming vastzit.

Ik ben 38 jaar en heb een dochtertje van 4. Ze kwam onverwacht, ik heb het gevoel dat ze gekomen is om mij hier doorheen te helpen, zodat ik het niet op ga geven, maar dat is misschien onzin.

Een jaar geleden is bij mij endeldarmkanker geconstateerd met uitzaaiingen in de longen en de artsen gaven mij een paar maanden tot 2 jaar. Mijn wereld stortte in (dat van mijn man en familie natuurlijk ook) en ik ben als een gek dag en nacht gaan zoeken naar (alternatieve) hulp. Dit was erg veel werk, ik wist nog totaal niks van het alternatieve circuit. Ik heb ups, maar vooral veel downs gehad en heb nu (na 7 weken alleen in roemenie, waar ik verzorgt werd door de moeder van mijn buurvrouw) het idee (of de illusie) dat het van nu af aan beter met mij gaat worden, ik voel me wel beter.

Ik heb in dat jaar weinig steun van mijn man gehad, ik vond het erg pijnlijk en was daardoor naast al die depressies en angsten die ik had ook vaak boos op mijn man. Hierdoor heb ik hem weggejaagd besef ik. Hij vond, en vind nog steeds, dat ik me niet zo moet aanstellen, dat hij genoeg voor me heeft gedaan en dat ik teveel van hem verwacht en hij heeft het zo fijn gehad toen ik weg was blijkbaar (o.a. met webcamsex, maar ik ben erg bang dat hij ook vreemd is gegaan, zo voelt het wel iig), dat hij nu wil dat ik 'mijn ding' (vechten voor mijn leven) ergens anders ga doen. Ik heb hem gesmeekt om nog een half jaar te vechten voor ons gezin met een therapeut, maar hij wil niet meer. Dit is hetzelfde als toen ik het uitmaakte met mijn eerste vriend, toen wilde ik niet meer en hij smeekte mij. Ik heb ook heel veel last van depressies gehad in mijn leven en heel vaak aan zelfmoord gedacht, misschien dat dat een reden is dat ik nu zo ziek ben, dat mijn lichaam denkt dat ik niet verder wil, maar ik heb ook veel slechte medicijnen geslikt in mijn leven en at veeeeel snoep en snacks, dus ik zorgde erg slecht voor mezelf.

Nu zit ik hier in een groot huis, met een man die me duidelijk niet meer moet, zonder zicht op een woning en voel pijntjes in mijn lichaam en dat maakt me weer bang ivm mijn ziekte, en ik kan niet zoveel meer hebben (al een jaar), elke email/sms/telefoon/kat die in de weg staat e.d. kan ik erg geirriteerd door raken, terwijl ik altijd een van de geduldigste mensen in mijn omgeving was.
Ook erg pijnlijk vind ik dat er nu vrienden zijn (en mijn schoonmoeder) die alleen de kant van mijn man horen en geloven en niet naar mij willen luisteren, nu heerst er een nare spanning. Mijn schoonmoeder heeft nu een hekel aan mij, omdat ik er niet voor hun was (ze had haar man verloren, de vader van mijn man) en dat ik niet geinteresseerd was hoe bv de vakantie was enzo, maar dat kon ik echt niet, ik wist/weet zowat van voren niet meer dat ik van achteren leef zeg maar, alles was echt teveel, nu gaat het beter, maar nu is het blijkbaar allemaal te laat.

Ik zie het eigenlijk niet zo meer zitten allemaal, maar ik moet door voor mijn dochter en dat voelt erg zwaar, ik weet echt even niet meer hoe ik hier doorheen kan komen. Het is even allemaal teveel tegelijk, waarom gebeurd dit nu allemaal tegelijk?