Hallo allemaal,
Ik en me moeder hebben altijd een hechte band gehad ondanks dat ze al jaren ziek is...de laatste 3 weken gebeurd er van alles, waarbij voor mij steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Toch hoop ik hier nog wat antwoorden te krijgen, omdat ik ondanks alles me afvraag klopt dit wel, voel ik het allemaal goed aan. Ik zal hieronder dan ook zo goed mogelijk het verhaal vertellen.
Mijn moeder is al een aantal jaren ziek, hersenbloedingen (daardoor gedeeltelijk verlamd) en heeft borstkanker gehad. Ze zit al een aantal jaren in een verpleeghuis en slikte dagelijks vele medicatie, langzaam aan zag ik dat ze achteruit ging en veel pijn had. Drie weken geleden hebben wij te horen gekregen dat ze vasculaire dementie heeft, en haar medicatie niet doet wat ze hoopte en dat ze daarbij ook geestelijk aan het lijden was als gevolg van de dementie, en ze in de nachten erg onrustig was en niet sliep ( gillen, angst etc) We zijn daarmee een traject ingegaan waarbij kwaliteit van leven voorop staat, hiermee kwam ze wel in de pallitieve fase waarbij haar pijn bestreden zou worden en zij nog een levensverwachting zou kunnen hebben van ongeveer 1 jaar. Op dat moment is alle levensverlengende en onderhoudende medicatie gestopt en overgegaan op 4x per dag morfine injectie ( voor de pijn ) en dormicum voor de nacht om de nachtelijke onrust tegen te gaan en te hopen dat ze hiermee beter zou slapen. Voor haar een emotionele fase omdat ze besefte dat dit haar laatste fase zou gaan worden. Ze heeft een dag nadat de morfine is gestart een hele goede dag gehad, was goed verstaanbaar (ze had last van haar spraak na de vele hersenbloedingen) en het belangrijkste ze had geen pijn. Echter de nachten bleven een probleem en werden alleen maar erger...ze was erg verward en angstig. Vlak daarna is de morfine en dormicum iets verhoogd omdat ze weer veel pijn had en de nachtelijke onrust erger was geworden. Ze heeft slecht alleen die ene dag een goede dag gehad ( opleving? ) daarna ging ze dagelijks heel hard achteruit, ook haar sprak ging met sprongen achteruit, ik bezocht haar meerdere keren per week, waarbij ze me aangaf wat ze wilde als ze zou sterven, en was hierbij erg emotioneel, steeds opnieuw bij elk bezoek maakte ze me kenbaar wat ze wilde bij overlijden en waar ik alle documenten kon vinden. Ze sliep veel ( behalve de nachten) en gaat dagelijks achteruit. Vorige week woensdag heeft ze voor het laatst gesproken en nog het een en ander kenbaar gemaakt inzake wat haar wensen waren als ze zou sterven, haar laatste woorden tegen mij bij het weg gaan waren, ondanks alles heb ik een rijk leven gehad. Die dag herkende ze me ook niet en dacht ze dat ik haar moeder was, die inmiddels al heel wat jaren is overleden. Vanaf die Woensdag was ik erg onrustig van binnen....en ging ze dagelijks verder achteruit (veel sneller dan iedereen, ook de arts verwacht had) Afgelopen Zondag bij haar geweest....ze kon niet meer communiceren...alleen af en toe nog ja zeggen....verder was ze erg afwezig...sliep veel en bleef alleen maar huilen, geen twinkeling meer in haar ogen...geen lach meer...geen vechtlust meer. ( ik ben van mening dat ze me diverse hints heeft gegeven inzake de dingen die ze wil als haar tijd gekomen is ) Vanaf dat moment ging ook het eten moeilijker en eet ze stukken minder dan ze gedaan heeft, echter sinds die zondag heeft ze geen enkele onrustige nacht meer gehad. (waarbij ik denk dat ze er niet meer tegen vecht ) Vandaag ben ik weer bij haar geweest....en zag meteen op het kastje wat in haar kamer staat dat er iets niet klopte.... op dat kastje heeft ze allemaal foto's staan van dierbaren die inmiddels overleden zijn, waaronder ook haar moeder ( mijn oma ) alle foto's stonden nog rechtop behalve die van mijn oma ( die was omgevallen, en ligt met de foto omhoog ) Mijn moeder kan zelf niet bij dit kastje, dit staat in een hoek achter het voeteneind van haar bed...en zij volledig van alle zorg afhankelijk is. Ik kreeg het gevoel dat die foto omgevallen is met een reden...een teken van me oma ? Ook vandaag praat mijn moeder niet meer, is suf/slaapt veel, heeft geen zin in eten (eet wel, maar minder en gaat moeilijker) ziet erg wit en haar wangen beginnen in te vallen, geen twinkeling meer in haar ogen, ze heeft 2x kort gehuild maar straalde verder rust uit. Ik ben ondanks dit alles met een rustig gevoel weg gegaan....ben nog wel onrustig van binnen...maar voel meer vredigheid) Mijn gevoel geeft aan dat ze er nu vrede mee heeft en langzaam van ons afscheid aan het nemen is...zelf heb ik al vanaf afgelopen zondag het gevoel dat ze binnen 2 weken haar definitieve rust zal gaan vinden. Kan het feit dat ze me al die dagen dat ze nog kon praten en zei wat ze wilde, en de omgevallen foto van me overleden oma een betekenis hebben ? Of berust dit alles puur op toeval? En waarom blijf ik het gevoel houden dat ze gaat....terwijl de arts niet kan zeggen hoelang het duurt, alleen bevestigd dat ze wel erg hard achteruit gaat.
