Hallo iedereen, mijn naam is Vecarius en ik ben helemaal nieuw op Armina. Daarom lijkt me dit de uitgelezen plek om te starten.
Als ik eerlijk ben heb ik altijd een beetje argwaan gehad bij het woord spiritueel. De reden hiervoor is dat het een overbeladen woord is zoals het woord "God" of "Liefde". Het zijn woorden die door zoveel mensen gebruikt en vaak misbruikt zijn dat ze hun betekenis zijn verloren. Dat is de reden voor mijn wantrouwen in alles wat te maken heeft met "spiritueel". Uiteraard had ik het helemaal fout en begrijp ik nu veel beter wat de echte betekenis is.
Zelf stel ik me al vragen over de betekenis en de zin van het leven van toen ik nog een kind was en nu dertig jaar later pluk ik daar de vruchten van. Na eindeloos filosoferen, mediteren en boeken lezen, hebben al die vragen voor mij een antwoord gekregen. Het zijn antwoord waaraan ik dertig jaar geleden niet had durven denken of waarvan ik zelfs niet had kunnen dromen... alhoewel.
Kort samengevat stond ik als kind open voor de ideeën van een onsterfelijke ziel en een allesoverkoepelende God om als adolescent een fanatiek atheïst te worden. Pas tien jaar later herontdekte ik dat er een ziel bestaat die zich huisvest in mijn lichaam. Ik ben die ziel die de vragen stelt waarop het eigenlijk al alle antwoorden kent. Ik moest gewoon de kennis van mijn ziel toelaten in mijn lichaam, in mijn hersenen. Uiteraard kwam die kennis niet in een flits integraal in mijn bewustzijn die zich in mijn hersenen schuil houdt.
Het kostte me nog eens tien jaar vooraleer ik alle kennis (durfde) toelaten. Mijn verstand kon voor al deze kennis argumenten bedenken waarom ik me vergiste. Iedereen in mijn omgeving bevestigde ook dat ik me vergiste. De hele wereld rondom me heen was een bewijs dat ik me vergiste. Alles sprak in het nadeel van wat mijn ziel me wilde leren. Gelukkig had ik het plezier herontdekt van toen ik klein was om na te denken over de mogelijkheden van een onsterfelijke ziel en een allesoverkoepelende God. Voor ik ging slapen en als alles rustig en stil was viel ik vaak al mediterend in slaap.
Als ik nu terug denk aan die tijd besef ik maar al te goed dat ik de kennis die ik doorkreeg van mijn ziel weigerde te accepteren omdat ik dacht vanuit mijn bewustzijn, in plaat vanuit mijn hart. Ondertussen verslond ik boeken over filosofie en psychologie, maar ook over fysica, de relativiteitstheorie en kwantum mechanica. Af en toe zaten er ook boeken tussen over meditatie, mindfulness en spiritualiteit. Op een dag kwam het besef dat onze kennis zo beperkt is en dat we het als hoogte goed beschouwen. Als je terug denkt aan de wetenschappers van 1000 jaar geleden, dan kijken we nu gniffelend terug op de beperkte kennis die ze toen hadden. Al vonden zei op dat moment dat ze de waarheid in pacht hadden. Net zoals wij dat nu ook van onze kennis denken, zullen de mensen binnen 1000 jaar gniffelend terug denken aan onze tijd... En op zich is daar helemaal niets mis mee, zolang je beseft hoe beperkt onze wetenschappelijke kennis is. We vliegen nog rond met raketten die door fosiele brandstof zijn aangedreven, we communiceren door een toestel tegen ons oor te drukken en erin te praten en we zijn trots dat we bewegende beelden op een scherm kunnen tonen die er met een brilletje 3D uitzien.
De kwantummechanica ontrafelt langzaam maar zeker een realiteit die in de verste verte gelijkenissen vertoont met onze dagdagelijkse werkelijkheid. Wat is realiteit en wat is perceptie is een vraag waarvan het antwoord in een realiteit met elf dimensies helemaal herschreven zal moeten worden. Maar op zich maakt dat helemaal geen fluit uit voor onze ziel. Alles rondom ons heen zal niet veranderen omdat de wetenschap het raadsel ontrafelt, het zal gewoon veel complexer en mooier worden. De kennis die ieders ziel al heeft zal vanzelfsprekender worden, maar de uitdagingen die het leven biedt zullen niet verdwijnen. Dat is ten minste te hopen anders heeft ons leven hier op aarde in deze duale realiteit geen enkele zin meer. Onze ziel groeit in deze school door ervaringen op te doen. Je kunt geen liefde ervaren zonder haat te kennen, geen licht zien zonder de duisternis en je kent geen vertrouwen zonder verraad. Niemand wil door de diepe dalen van het leven, maar we beseffen niet dat ze de enige bestaansreden zijn van de hoge pieken. Sterker nog, hoe dieper de dalen, hoe hoger de pieken moeten zijn. Het één houdt het ander in evenwicht, ze vormen een geheel en kunnen niet zonder elkaar bestaan.
We kennen allemaal het klappen van de zweep van ons aardse bestaan, de dagelijkse sleur, de zorgen, verlies en verdriet. Er zijn al zoveel boeken en inspirerende verhalen over geschreven dat ik het niet nog erger hoef te maken. Het was het verhaal van een dokter Eben Alexander die een bijna-dood ervaring beschreef die de wereld van de spiritualiteit voor mij helemaal open zette. Er bestaan enkele filmpje waarin hij zijn verhaal uit de doeken doet zoals dit filmpje:
https://youtu.be/qbkgj5J91hE.
De boeken die ik daarna las waren een bevestiging van wat mijn ziel al lang wist en veel te lang had ontkend. "Your Soul's Plan" van Robert Schwartz, "Journey of Souls: Case Studies of Life Between Lives" en "Destiny of Souls: New Case Studies of Life Between Lives" van Michael Newton zijn er maar enkele van.
Ik wil geen grote nieuwe theorieën verkondigen of mensen overtuigen van hun gelijk of ongelijk. Iedereen heeft zijn bestaansrecht in deze onvolmaakte plek van dualiteit die dient als leerschool en waarin we kunnen ervaren wie we in het diepste van onszelf zijn. Dit toneelstuk die wij het universum noemen en waarin iedere speler zijn rol perfect speelt, bestaat in een eindeloos veel groter geheel dat in absolute perfectie en harmonie een oneindige bron van liefde verhult. Op het moment dat je die kennis vanuit je hart in je bewustzijn toelaat, is je reactie op alle uitdagingen die het leven je biedt enkel nog liefde.
