Print

Log in of registreer jezelf.
1 uur 1 dag 1 week 1 maand blijvend
Login met gebruikersnaam, wachtwoord en sessielengte

[Eni]

Hebben jullie wel eens het gevoel bij iemand dat je die persoon ergens mee moet helpen?

Heb dat best vaak, alleen word ik me daar de laatste tijd steeds meer van bewust (voorheen alleen achteraf). Maar soms weet ik niet hoe ik degene moet helpen.. Weet bijna altijd wel waar degene mee geholpen "moet" worden, maar hoe?

En het is ook niet zo dat de personen heel erg dicht bij mij staan dus is het vaak moeilijk om de juiste woorden te zoeken, en kun je niet altijd meteen zeggen wat je wil zeggen.. En vaak is het iets persoonlijk over het karakter/hoe degene zich gedraagt/gevoelens van die gene.
Vind het beetje moeilijk omdat echt een probleem te noemen maar wist even niet hoe anders. Ik weet gewoon van sommige mensen dat als ze bijv. anders denken over zichzelf of de manier waarop ze leven dat dat voor hun zoveel makkelijker wordt!

Herkennen jullie dit? En wat doen jullie in zo'n situatie? Laat je het zn beloop of probeer je er subtiel iets over te zeggen? Soms denk ik als ik er iets van zal gaan zeggen dat die ander me me mss een betweter vind :S Maar heb soms zo sterk dat gevoel dat ik soms niet weet wat ik er mee moet

[Eni]

Moest t ff kwijt hoor 

[lotuslove]

vind ik lief dat je zo aan anderen denkt.

Het is moeilijk als je ziet hoe mensen hun leven kunnen verbeteren maar niet weet hoe je hun dat kunt duidelijk maken... en OF je dat uberhaupt wel moet doen. Dat is lastig. Ik denk zelf dat 't nooit kwaad kan maar er moet een juiste tijd en plek voor zijn. Als je in 't 'wilde weg' opeens gaat vertellen hoe ze dit of dat beter kunnen aanpakken, heb je kans dat 't gewoonweg niet gehoord word. Je moet de juiste 'opening' vinden, denk dat je vanzelf wel aanvoelt wanneer dat 't beste kan. Je kan 't ook proberen door gewoon over jezelf te vertellen, je eigen problemen en hoe je die hebt opgelost ofzo?
De juiste tijd en de juiste plek... en als die er niet is, dan is dat jammer, als je jezelf maar niet de schuld gaat geven als je een ander niet kunt helpen

[LPChip]

Ik heb soms dat ik vanaf het eerste moment direct weet dat ik iemand kan en mag helpen, en ook hoe en waarmee.

In andere gevallen heb ik een sterk de-ja vu moment als ik iemand voor de eerste keer zie, dat ik weet dat ik daar veel plezier mee ga beleven of anders een goed gevoel bij ga hebben. Net alsof ik die persoon al eerder ontmoet heb, en die dingen al gedaan heb.

Ik weet dan ook, dat ik steeds meer herinner van mijn selectie voordat ik op aarde kwam. Want voordat je op aarde komt kun je kiezen wat je op aarde gaat doen en aan de hand daarvan kun je dan besluiten of je dat wel of niet wil. Ik krijg echt de-ja vu momenten waarin ik herken dat ik een fragment al eerder gezien heb. Wellicht dat jij dit ook ervaart. Dat je een de-ja vu moment hebt omdat je voor je incarnatie gezien hebt dat je deze persoon gaat helpen, en dat het je nu bekend voorkomt.

[Eni]

Hey bedankt voor jullie reacties

@ Lotuslove: er moet idd juiste tijd en plek voor zijn anders komt het denk ik ook niet goed over, of wordt het over het hoofd gezien

@ Chip: Dat heb ik ook wat jij zegt dat ik bij sommige mensen sterk gevoel heb alsof ik ze al jaren ken (bij mn vriend toen ik daar verkering mee kreeg en hij had precies hetzelfde ) en nu heb dat ik ook met die persoon, heb ik zo'n sterk gevoel dat ik moet helpen op een of andere manier


Ik hoop dat er (snel) het juiste moment voor is want mn handen kriebelen haha

[LPChip]

Als je handen kriebelen, dan betekend dat, dat je nu mag helpen. Je hoeft soms niet te wachten op een juist moment, maar kan deze ook zelf aanbieden. Maak gewoon een praatje, en probeer het in de juiste richting te sturen.

[wouw]

Ja, je voelt zelf wel aan wanneer het tijd is om ze te helpen..

ik zal een voorbeeldje geven van mezelf..
Het dochtertje (2jaar), van de broer van mijn vriendje heeft heel veel gaves. ik wist dit al meer als een jaar lang.. maar vond nooit de tijd om het de ouders te vertellen.. want zoiets vertel je niet zomaar 1,2,3 op elk moment. Zijn vrouw zou bevallen op een zaterdag ging iedereen vanuit, maar haar dochtertje van 2 hield vol dat haar broertje op donderdag geboren zou worden.. maar hun geloofde dit niet.
Toen zijn vrouw pas geleden beviel van een jongetje op DONDERDAG, was ik in het ziekenhuis en had ik een gesprek met de overleden vader van haar.. die was toen ook in de kamer, ik moest een aantal dingen doorgeven aan hun. Die zelfde avond heb ik ze een e-mail gestuurd (want ik ben te verlegen om het ineens te zeggen), daarin had ik gezet wat ik voelde en wat ik door moest geven.. alles bleek te kloppen.. en ook hoe ik sommige zinnen had opgeschreven had had zei tegen haar dochtertje gezegt (net nadat hij stierf), niemand wist dit alleen hun 2. Die dag daarop had ik een foto-lezing gehouden voor hun dochtertje, ze waren me heel erg dankbaar! Ze kwamen me diezelfde dag nog persoonlijk opzoeken, en hebben meer als een uur gepraat.

ik had hier dus het juiste moment gevonden.. er zat wel meer als een jaar tijd tussen! Je krijgt zelf door wanneer het er tijd voor is.

Wat lpchip zegt klopt ook naar mijn ervaring.. ik herriner me nog voordat ik geboren werd. ik keek vanuit boven naar ons huis, en zag in 1flits mijn hele leven voor me.. toen zei ik: 'Ja, dit wil ik worden'.

[Kath]

Afwachten en voelen meid...

Krijg ook wel eens heel sterk door dat ik moet helpen. Dan is het vaak bedenken hoe je dat gaat aanpakken, en dan ineens, voor je het weet, ben je de persoon aan het helpen... Het is vaak "gewoon" wachten op het juiste moment. Als die persoon niet zelf hulp vraagt begin ik vaak een gesprek, vraag ik hoe het is en vaak hoor je wel aan de toon van de stem of zie je aan de houding dat het niet goed is, ook al zegt ie van wel. Dan kan je gewoon heel nonchalant vragen van: "Ik heb het idee dat er wat scheelt? Je klinkt/lijkt down" oid.

[Eni]

Hey grappig dat je er weer over begint hie

Paar weken geleden nadat ik dittopic was gestart had ik haar link gegeven naar deze site (ik wist dat ze het wel interessant zou vinden) ze vroeg daarna ook erna enzo en vertelde over het fotolezen (zei dat ik dat ook wel eens deed) ze vond t helemaal niet raar ofzo, maar wel eng om te laten doen omdat ze niet graag iets over de toekomst wilde weten.. zei dat dat niet persee hoefde. Maar ze durfde niet dus heb haar daar vrij in gelaten.

Was toen best serieus gesprek, en merk nu da ze steeds meer tegen me gaat vertellen, weet niet altijd meteen iets terug te zeggen, maar ze kan iig haar verhaal al kwijt en het gevoel wat ik bij haar had klopte ook en ze weet het zelf ook, maar ze weet niet zo goed wat ze er mee aan moet zeg maar!

Dus het begin is er al, nu is het voor mij alleen moeilijk de goede woorden te vinden wat ik tegen haar kan zeggen dus daar moet ik even over nadenken zeg maar..

xx

[LPChip]

Probeer je gevoel te laten spreken. Vaak als ik mensen help, dan heb ik een gesprek met die mensen en het gaat automatisch. Ik zeg dan het eerste wat in mij opkomt, en kan daarmee vaak dingen zeggen die ik zelf niet eens wist. XD

Het eerste wat in je opkomt is vaak het juiste. Soms kan die persoon veel vertellen en hoef je alleen maar het verhaal aan te horen. Ze komen dan zelf tot de inzichten. In andere gevallen zal je gevoel je leiden.

Wanneer je iets weet maar tegelijkertijd ook het gevoel krijgt dat de ander een les nodig heeft, zeg dan gerust: dat mag ik je niet vertellen. Ik heb weleens dat mensen mij om hulp vragen en ik het antwoord wel weet, maar het gewoon niet kan zeggen, omdat men daarmee een les niet leert.

[MaitreyavanNzrth]

Luisteren zonder te oordelen is luisteren zonder te adviseren en/ of goede raad te geven. Aan ieder advies, of goede raad gaat vaak onderliggend een oordeel voor af. We kunnen leren te vergeven in plaats van te veroordelen. Kan ik door alles heen de heelheid van de ander blijven zien? In mijn achterhoofd houdend, hier dient niets opgelost te worden, de ander hoeft niet ‘gerepareerd’, veranderd, of verbeterd. Of, anders, wanneer ik het niet kan laten een advies te geven aan de ander, kan ik dan ‘naar binnen gaan’ en kijken wat moet er in mezelf geheeld worden? Er van uitgaande, de ander is een spiegel voor mijn projecties, die ik zelf kan leren wegnemen! Ik hoef niets te doen is luisteren zonder te hechten aan het resultaat en de manier waar op dit resultaat bereikt wordt. Wetende, ik kan het niet fout doen, ik hoef me geen zorgen te maken over wat ik moet zeggen, denken, of doen. Ik ben daar op de juiste tijd en plaats om hem (God) te vertegenwoordigen die mij vergezelt. Ik hoef niets goed, of af te keuren er mee eens, of oneens te zijn, ik hoef niet te vergelijken. Ik laat de waarom vraag achterwegen en vind de antwoorden in mezelf, luisterend naar mijn innerlijke stem. Ik weet niet waar voor de dingen zijn, ik weet niet wat het beste voor mijn pad is, ik weet niet wat mij uiteindelijk gelukkiger maakt, ik weet niet meer dan God. Ik zou me kunnen afvragen zou het zo kunnen zijn dat wat ik nu in de ander zie het beste voor zijn, of haar pad is, dat hij, of zij er uiteindelijk gelukkiger van wordt? Gezondheid is innerlijke vrede, kan ik in vrede naar de ander blijven kijken? Het zijn mijn gedachten over de ander, die mij van streek maken en ik kan mijn denken ter discussie stellen en veranderen (want welke gedachte brengt mij vrede) zo dat ik de ander met vrede bekijk…