Ik begin er steeds meer tegenaan te lopen dat mensen, ook die spiritueel zijn, vast zitten in hokjes. dat mensen nog niet kunnen open staan dat er bijvoorbeeld meer om ons heen is dan we zien/merken/weten.
Dat dit soms als onmogelijk wordt gezien.
Mensen die met hun eigen innerlijke demonen werken en hierdoor niet kunnen of willen groeien.
Het zijn groeiprocessen, maar juist diegenen die dit soms van de daken schreeuwen, zien niet in dat ze zelf eigenlijk ook nog leerling zijn, en niet de meester. En als ze hierop voorzichtig gewezen worden, dan krijg je een sneer dat hun het beter weten.
De aarde is eigenlijk de "hel" en we kunnen er zelf een "hemel op aarde" van maken. Maar dan moeten we wel gaan leren, en open staan voor visies van andere om te voelen wat op dat moment de waarheid is.
Tuurlijk kan de waarheid later nog weer anders worden, omdat je groeit, maar door vast te houden aan de dingen die vertrouwd zijn, groeien we niet altijd.
(en ook ik hou me soms liever vast aan de zekerheid van wat ik ken, dan om in het diepe te duiken hoor! Toch ben ik altijd, hoe moeilijk en onoverzichtelijk de les soms ook is, blij dat ik deze ervaring erbij heb. Zeker als ik van een negatieve ervaring ook de positieve kanten mag zien. Want ook dat is soms erg moeilijk.
Ik zal niet zeggen dat ik het goed doe en beter ben dan de rest hierbij hoor. Absoluut niet. Ik ben ook gewoon mens, en heb ook mijn lessen op aarde mijn hele leven.
Ik had alleen gehoopt van veel spirituele mensen dat die open zouden blijven staan voor dingen die nu nog onbekend zijn. Maar het lijkt erop dat dit nog niet het geval is.
