Hoi Soraya,
Welkom op Armina.
Ik had al eerder je bericht gezien maar kon door drukte nog niet eerder reageren.
Ik ben 38 jaar en heb een dochtertje van 4. Ze kwam onverwacht, ik heb het gevoel dat ze gekomen is om mij hier doorheen te helpen, zodat ik het niet op ga geven, maar dat is misschien onzin.
Alles in ons leven gebeurd met een reden, en daarbij in het bijzonder zijn ontmoetingen met andere mensen. Een ontmoeting met iemand anders heeft altijd een diepere betekenis. In jouw geval een dochter is daarbij extra groot. Jullie zijn expres bij elkaar gekomen op dit moment om er voor elkaar te zijn. Zoals jouw dochter jouw steun geeft, krijgt ze ook steun uit de situatie waarin je zit omdat ze dit nodig heeft om zelf groter te groeien.
Een jaar geleden is bij mij endeldarmkanker geconstateerd met uitzaaiingen in de longen en de artsen gaven mij een paar maanden tot 2 jaar. Mijn wereld stortte in (dat van mijn man en familie natuurlijk ook) en ik ben als een gek dag en nacht gaan zoeken naar (alternatieve) hulp. Dit was erg veel werk, ik wist nog totaal niks van het alternatieve circuit. Ik heb ups, maar vooral veel downs gehad en heb nu (na 7 weken alleen in roemenie, waar ik verzorgt werd door de moeder van mijn buurvrouw) het idee (of de illusie) dat het van nu af aan beter met mij gaat worden, ik voel me wel beter.
Dat is inderdaad niet niks. Volgens de alternatieve genezing betekent darmproblemen (daar valt endeldarm kanker ook onder) dat je moeite hebt om het oude, dat we niet meer nodig hebben, van je af te zetten. Dit begint in eerste instantie met simpele darmklachten, zoals pijn, misselijk gevoel, etc. Als je de oude dingen vast blijft houden, zoals in jouw geval, dan wordt dit uiteindelijk kanker. Het is dan ook heel belangrijk voor je dat je beseft dat je nog steeds kan veranderen waardoor je daadwerkelijk kan genezen van kanker. Weet ook dat de medische wereld het hele psychische aspect van kanker niet (er)kent, want zouden ze dat doen, dan zouden ze geen geld meer verdienen op die dure behandelingen.
Ik heb in dat jaar weinig steun van mijn man gehad, ik vond het erg pijnlijk en was daardoor naast al die depressies en angsten die ik had ook vaak boos op mijn man.
Heb je je ook in de situatie van je man verplaatst? Heb je beseft dat hoewel de ziekte jouw heeft overvallen, het hem net zoveel heeft overvallen? besef dat hij gewoon niet weet hoe hij ermee om moet gaan. Niet iedereen is een geleerde dokter die psychologie heeft gestudeerd en daarom weet hoe je met elke situatie om moet gaan. Dit is voor jou net zo'n leerproces als dat voor hem het geval is. Sommige mensen herkennen leed bij anderen in de vorm van leed dat ze eerder hebben meegemaakt waar ze nare herinneringen aan hebben gehad. Dit kan zelfs in een vorig leven zitten. Vaak kunnen dat soort mensen niets anders als vluchten. Het is voor hem moeilijker geweest nog dan voor jou.
Hierdoor heb ik hem weggejaagd besef ik. Hij vond, en vind nog steeds, dat ik me niet zo moet aanstellen, dat hij genoeg voor me heeft gedaan en dat ik teveel van hem verwacht en hij heeft het zo fijn gehad toen ik weg was blijkbaar (o.a. met webcamsex, maar ik ben erg bang dat hij ook vreemd is gegaan, zo voelt het wel iig), dat hij nu wil dat ik 'mijn ding' (vechten voor mijn leven) ergens anders ga doen.
Dit voelt voor hem zo door 2 redenen. 1: Het is een eigen afweermeganisme vanuit een trauma wat bij hem instinctief optreed om te voorkomen dat het leed dat hij heeft ervaren opnieuw bovenkomt. Dit kun je hem niet kwalijk nemen, maar verklaart wel waarom hij zo reageert. Accepteer dat hij eerst zijn eigen trauma moet afwerken voordat hij jou tegemoet kan komen. Voor zijn doen heeft hij inderdaad genoeg gedaan. Maar kun je ooit echt genoeg doen in een situatie als dit? Nee he, dat kan eigenlijk niet, want hij kan niet jouw kanker wegnemen.
Ik heb hem gesmeekt om nog een half jaar te vechten voor ons gezin met een therapeut, maar hij wil niet meer. Dit is hetzelfde als toen ik het uitmaakte met mijn eerste vriend, toen wilde ik niet meer en hij smeekte mij.
Het is inderdaad vervelend als zoiets gebeurd, en de kans is groot dat je man gewoon niet overweg kan met het feit dat je kanker hebt. Hij is bang dat je dood gaat en dat het verlies wat hij dan heeft nog veel groter is. Daarom duwt hij je nu weg. Niet omdat hij niet van je houd, maar omdat hij het niet kan verdragen om je echt te verliezen.
Ik heb ook heel veel last van depressies gehad in mijn leven en heel vaak aan zelfmoord gedacht, misschien dat dat een reden is dat ik nu zo ziek ben, dat mijn lichaam denkt dat ik niet verder wil, maar ik heb ook veel slechte medicijnen geslikt in mijn leven en at veeeeel snoep en snacks, dus ik zorgde erg slecht voor mezelf.
Allebij kan een reden zijn. Of nog beter, een gevolg van de oorspronkelijke reden.
Nu zit ik hier in een groot huis, met een man die me duidelijk niet meer moet, zonder zicht op een woning en voel pijntjes in mijn lichaam en dat maakt me weer bang ivm mijn ziekte, en ik kan niet zoveel meer hebben (al een jaar), elke email/sms/telefoon/kat die in de weg staat e.d. kan ik erg geirriteerd door raken, terwijl ik altijd een van de geduldigste mensen in mijn omgeving was.
Neem eens tijd voor jezelf en ga na bij jezelf wat je mag veranderen en niet meer bij je huidige situatie hoort. Er zijn dingen (patronen etc) die van vroeger zijn die in het verleden horen. Gooi het roer om, vecht weer voor jezelf. Wordt wie je nu mag wezen!
Ook erg pijnlijk vind ik dat er nu vrienden zijn (en mijn schoonmoeder) die alleen de kant van mijn man horen en geloven en niet naar mij willen luisteren, nu heerst er een nare spanning. Mijn schoonmoeder heeft nu een hekel aan mij, omdat ik er niet voor hun was (ze had haar man verloren, de vader van mijn man) en dat ik niet geinteresseerd was hoe bv de vakantie was enzo, maar dat kon ik echt niet, ik wist/weet zowat van voren niet meer dat ik van achteren leef zeg maar, alles was echt teveel, nu gaat het beter, maar nu is het blijkbaar allemaal te laat.
Je zal inderdaad altijd het probleem houden dat mensen een vooroordeel hebben. Maar voor jou is het nu belangrijk dat JIJ je bezig houd met JOUW situatie. Zodra jij achter je laat wat niet meer bij jouw hoort zul je merken dat het beter met je gaat. Er zal letterlijk een last van je schouders vallen.
Ik zie het eigenlijk niet zo meer zitten allemaal, maar ik moet door voor mijn dochter en dat voelt erg zwaar, ik weet echt even niet meer hoe ik hier doorheen kan komen. Het is even allemaal teveel tegelijk, waarom gebeurd dit nu allemaal tegelijk?
Het gebeurd nu omdat je nu klaar bent om het roer om te gooien. Je hebt nu de stap gezet om aan jezelf te werken. Je dochter zal je de steun geven die je nodig hebt om er weer bovenop te komen.
Vertrouw erop dat dit slechts een les is die je mag leren. Als het ten koste gaat van de relatie met je man, laat dit dan maar gebeuren. Stel desnoods voor om tijdelijk uit elkaar te gaan en elkaar ruimte te geven zodat jij aan jezelf kan werken. Je zal zien dat als je er weer bovenop gaat komen hij ook weer geinteresseerd gaat raken in jou.
Ik wens je veel liefde en geluk toe.
LPChip
