Print

Log in of registreer jezelf.
1 uur 1 dag 1 week 1 maand blijvend
Login met gebruikersnaam, wachtwoord en sessielengte

[AviilokinKshi]

SPIRITUALITEIT EN MYSTIEK
Spiritualiteit is een breed begrip; het kan religie betekenen, het kan een geloof in spirituele entiteiten zoals engelen betekenen, of het nastreven van paranormale vermogens; voor velen impliceert het ook eenvoudigweg persoonlijke groei en proberen het leven te begrijpen. Voor mij is de term mystiek meer gedefinieerd, wat betekent dat een mens in staat is tot directe persoonlijke verbinding met de subtiele structuur van de realiteit — de kwantummatrix die het bestaan vormt ofwel de natuur. Op deze manier komt men in contact met de natuurwetten (dat wil zeggen de principes van het leven). Men ervaart de principes van de realiteit op een zeer intiem en persoonlijk niveau, eerder dan alleen op het niveau van abstracte ideeën. In Old Souls: Compelling Evidence from Children Who Remember Past Lives bespreekt auteur Tom Shroder het werk van wijlen Professor Dr. Ian Stevenson, die zevenendertig jaar heeft besteed aan onderzoek naar het fenomeen van reïncarnatie en herinnering aan vorige levens. Sinds mijn kindertijd ben ik spiritueel begaafd. Dit stelt me in staat om de mystieke cultivering van mijn vorige levens opnieuw te integreren, met nadruk op de mystiek van de Taoïstische mysticus. Taoïsme is een oude vorm van Chinese mystiek die streeft naar directe, persoonlijke verbinding met de wetten en harmonieën van de natuur, en dit als basis gebruikt voor persoonlijke ontwikkeling. Het schrijven van poëzie was een intrinsiek onderdeel van mijn Taoïstische mystieke cultivering; in dit artikel wil ik uitleggen hoe de kunst van het poëtisch schrijven mystiek ervaren kan worden.


TRANSCENDENTE EMPATHIE
Allereerst wil ik uitleggen hoe een Taoïstische mysticus in contact komt met de subtiele werkingen van de realiteit. Hiervoor moet ik een principe introduceren dat ik graag transcendente empathie noem. Voor een Taoïst is de transcendente Tao niet alleen de goddelijke bron van het leven, maar natuurlijk ook de universele essentie van alle dingen. Een berg, een boom, een rivier, een levensvorm; al deze dingen delen dezelfde universele essentie, de Tao. Niet alleen deze alledaagse dingen delen in deze universele essentie, maar ook meer abstracte zaken, zoals de wetten van de natuur — de principes van het leven. De betekenis van empathie is dat men een ander persoon kan begrijpen door zich in zijn of haar positie te kunnen verplaatsen. Door in afstemming met de Tao te leven, plaatst men zichzelf in de universele essentie van alle dingen, en bereikt men daardoor een empathische relatie met de talloze facetten van het bestaan, inclusief de wetten en harmoniserende dynamiek van de natuur. Dit stelt een Taoïst in staat om wijs te worden en een staat van harmonie te bereiken. Men cultiveert de Tao door te leven in een staat van opmerkzaamheid/mindfulness en stilte. Dit stabiliseert de levenskracht; in een gestabiliseerde staat kan deze vervolgens op de Tao gericht worden door het transcendente principe in de geest te houden.


POËZIE: EEN KWANTUMREFLECTIE
Voor mij is de meest bepalende eigenschap van poëzie dat de zinsbouw gebaseerd is op patronen van fonologische harmonie. Met andere woorden, de zinsstructuur wordt geleid door een gevoel van harmonie wat betreft geluid. Fonetische harmonie is de grammatica van de mystieke dichter, artistiek tartend het territorium van de puristische grammaticus. De oude Taoïsten schreven altijd op deze manier, want deze patronen van fonologische harmonie in de spraak hadden een diepe mystieke betekenis voor hen. De oude Taoïsten waren zo in harmonie met de natuur dat ze konden waarnemen dat de natuur begon in een staat van (kwantum) chaos en geleidelijk evolueert naar een staat van orde en harmonie. Hedendaags begrijpen we deze oorspronkelijke oerchaos als de oerknal.
Kwantumfysica vertelt ons dat alle dingen eigenlijk patronen zijn van trillende, kwantumenergie. De kleding die je draagt, de stoel waarop je zit, de lucht die je inademt, je lichaam, je gedachten — al deze dingen bestaan in werkelijkheid uit patronen van trillende energie. De manier waarop de natuur haar oorspronkelijke chaosenergieën tracht te harmoniseren en stabiliseren, is door samenhang tussen hen te veroorzaken. Dit betekent dat de talloze kwantumenergieën van het bestaan zich verbinden en resonantie vormen met elkaar. We nemen deze harmonieuze energetische samenhang waar als zijnde schoonheid, want wanneer we naar de mooie vormen van de natuur kijken, aanschouwen we in werkelijkheid deze patronen van kwantumenergetische harmonie. Wie de Tao cultiveert, verenigt zich onvermijdelijk met dit evolutionaire principe. Omdat hij de wetten en principes van de natuur verenigt en verwezenlijkt binnen in zichzelf, bereikt ook hij een staat van hogere energetische harmonie. Deze patronen van hogere energetische harmonie manifesteren zich niet alleen in al zijn facetten en dagelijkse inspanningen, maar ook in zijn atletische, wetenschappelijke en artistieke ondernemingen. Wanneer een Taoïstische mysticus zich toelegt op de kunst van het schrijven, manifesteert hij de patronen van energetische harmonie die hij ervaart in zijn diepere mystieke zelfverwezenlijking in patronen van fonologische harmonie in de spraak. Dit betekent dat de Taoïstische mysticus de grammatica van de natuur zelf hanteert en daardoor onvermijdelijk een dichter wordt. Als mensen voldoende in staat zijn tot gevoelsmatige afstemming, hebben deze patronen van fonologische harmonie het potentieel om het publiek van de Taoïst in contact te brengen met de "zijnstoestand" van de mysticus. Op deze manier vindt er een subtiele spirituele overdracht plaats die mensen op een dieper niveau verbindt met de waarheid, zonder noodzakelijkerwijs conceptueel over waarheid te praten. Dit kan worden vergeleken met hoe de louter fysiognomie van een persoon het principe van waardigheid of eer kan overbrengen, zonder conceptueel over waardigheid of eer te praten. Je ziet het in de loutere manier van handelen van de persoon, of zelfs in de toon (fonetische kwaliteit) van zijn of haar stem. Wanneer een dichter-mysticus opmerkt dat hij geen fonetische harmonie kan creëren in zijn zinsstructuren, waarschuwt het hem dat hij zelfreflectie moet hanteren over zijn staat van zijn. Waarom is hij niet voldoende in harmonie met de natuur? Wat heeft de benodigde stilte verstoord? Is hij niet geduldig genoeg? Is zijn vertrouwen in het leven niet voldoende? Is er gebrek aan zelfvertrouwen? Is er wrok in zijn hart? Op deze manier fungeert de kunst van het poëtisch schrijven als een spiegel en een leraar voor de mysticus, die hem begeleidt in zijn zelfcultivering en vereniging met de waarheid.


Ik hoop dat u mijn bescheiden artikel/deling hebt kunnen waarderen en dat het heeft bijgedragen aan het verdiepen van uw ervaring met poëzie.

Uw nederige dichter,

Aviilokín K'shi

[DeToonAangever]

Hallo Aviilokín K'shi

Prachtige naam! Zou graag horen hoe je het uitspreekt.
Hartelijk dank voor je prachtige tekst. Ik heb voor mijzelf de essentie er uit gehaald. Je tekst en denkwijze komt overeen met mijn "Bewustzijn Zingen"  waarover ik schrijf op mijn site https://hendrikusgodvliet.nl
Ik plaats de essentie van je tekst hieronder. Zodat het makkelijk leesbaar is.

Groet Hendrikus Godvliet

Fonologische harmonie

Voor mij is de meest bepalende eigenschap van poëzie dat de zinsbouw gebaseerd is op patronen van fonologische harmonie.

Met andere woorden, de zinsstructuur wordt geleid door een gevoel van harmonie wat betreft geluid.

Fonetische harmonie is de grammatica van de mystieke dichter, artistiek tartend het territorium van de puristische grammaticus.

De oude Taoïsten schreven altijd op deze manier, want deze patronen van fonologische harmonie in de spraak hadden een diepe mystieke betekenis voor hen.

De oude Taoïsten waren zo in harmonie met de natuur dat ze konden waarnemen dat de natuur begon in een staat van (kwantum) chaos en geleidelijk evolueert naar een staat van orde en harmonie. Hedendaags begrijpen we deze oorspronkelijke oerchaos als de oerknal.

Wanneer een Taoïstische mysticus zich toelegt op de kunst van het schrijven, manifesteert hij de patronen van energetische harmonie die hij ervaart in zijn diepere mystieke zelfverwezenlijking in patronen van fonologische harmonie in de spraak.

Dit betekent dat de Taoïstische mysticus de grammatica van de natuur zelf hanteert en daardoor onvermijdelijk een dichter wordt.

Als mensen voldoende in staat zijn tot gevoelsmatige afstemming, hebben deze patronen van fonologische harmonie het potentieel om het publiek van de Taoïst in contact te brengen met de "zijnstoestand" van de mysticus.

Op deze manier vindt er een subtiele spirituele overdracht plaats die mensen op een dieper niveau verbindt met de waarheid, zonder noodzakelijkerwijs conceptueel over waarheid te praten.

Dit kan worden vergeleken met hoe de louter fysiognomie van een persoon het principe van waardigheid of eer kan overbrengen, zonder conceptueel over waardigheid of eer te praten. Je ziet het in de loutere manier van handelen van de persoon, of zelfs in de toon (fonetische kwaliteit) van zijn of haar stem.

Wanneer een dichter-mysticus opmerkt dat hij geen fonetische harmonie kan creëren in zijn zinsstructuren, waarschuwt het hem dat hij zelfreflectie moet hanteren over zijn staat van zijn.

Waarom is hij niet voldoende in harmonie met de natuur? Wat heeft de benodigde stilte verstoord? Is hij niet geduldig genoeg? Is zijn vertrouwen in het leven niet voldoende? Is er gebrek aan zelfvertrouwen? Is er wrok in zijn hart?

Op deze manier fungeert de kunst van het poëtisch schrijven als een spiegel en een leraar voor de mysticus, die hem begeleidt in zijn zelfcultivering en vereniging met de waarheid.