Een gesprek met iemand vorige week heeft veel met mij gedaan. Dat was wel een fijn gesprek trouwens. Met een heel lief persoon ook
Ik ben met pijn geconfronteerd, de band die hij met zijn dochter heeft en de band die ik met mijn ouders heb. Ik heb een moeilijke geboorte (moeder had zwangerschapsvergiftiging) en start gehad en veel moeten vechten om mee te kunnen draaien in deze wereld. Mijn hersens zijn licht beschadigd (vooral geheugen is niet geweldig) en heb op mijn zeventiende een ongeluk gehad en een hersenschudding opgelopen.
Mijn moeder heeft vroeger nogal eens gezegd dat als ze had geweten dat de zwangerschap zo zou verlopen, mij nooit op de wereld had gezet.
Ik voel me niet echt belangrijk voor mijn ouders. Sinds ik op mezelf woon heb ik het gevoel dat de afstand steeds groter word en er nauwelijks een band is. Voor mijn gevoel heb ik er wel alles aan gedaan om een band op te bouwen, alleen is die er (bijna) niet. Ik ga naar hun toe om de honden te zien en te knuffelen, die zijn blij als ze me zien
. Klinkt misschien een beetje raar, maar daar heb ik een fijne band mee!
Ligt het aan mij dat er bijna geen band is? Of komt het dat hun zo anders zijn dan mij en dat er daardoor geen band kan / is ontstaan?
Als ik hier wat over te weten kan komen dan kan ik me er bij neerleggen dat het niet anders is. En anders nog moeite doen, energie erin steken om te proberen om toch een band op te bouwen.
