Lieve Hogepriesteres,
Allereerst mijn oprechte excuses voor de late reactie. Dat komt zo; ik kreeg zeervonverwavht een woonruimte toegewezen en heb erg getwijfeld of ik daarop in zou gaan. En op dit moment ben ik ziek. En eindelijk de tijd om te reageren.
Ik kan heel veel met deze legging omdat ik bijna alles herken behalve geen liefdadigheid hoeven verwachten van mijn ex man; hij heeft mij juist pas geholpen met een vloer leggen in mijn nieuwe huis en is behulpzaam dus dat herken ik niet. Maar het overige wel. Het geeft me moed te weten dat er betere tijden aankomen. Ik ga inderdaad nogal gebukt onder melancholie momenteel en twijfel soms zelfs of ik wel goed heb gedaan aan de scheiding. Met mijn vriend ( die ik al twee jaar ken) loopt het ook niet altijd zo lekker en soms voel ik me heel verdrietig. Daar komt bij dat alles nu overhoop staat, letterlijk, en daar kan ik slecht tegen. Eens mijn huisje is ingericht en ik er echt zal wonen, hoop ik dat de rust wederkeert. Ik mag er twee jaar wonen en moet dan weer wat anders zoeken. Of bij mijn vriend gaan intrekken. Dat gaat de toekomst leren. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik liefst nee had gezegd tegen dit huis en nog wat bij mijn dochter was gebleven in ons oude huis. De bedoeling was dan om in januari bij mijn vriend in te trekken maar omdat hij ook steeds best wat bezwaren laat horen, voelde dat ook niet helemaal goed. Omdat ik het tegen mijn ex en mijn vriend had verteld dat ik een urgentie kreeg, hebben zij erop aangedrongen het toch te doen omdat het wel een buitenkans was. Had ik niemand wat verteld, dan had ik het huis afgewezen... dus enige spijt heb ik wel.
Goed, dit was het hele verhaal. Ik hoop echt dat het goed kont en ik me toch thuis ga voelen. Het deit dat het tijdelijk is maakt ook dat ik me niet echt kan aarden.
Heb jij hierop iets te zeggen vanuit jiyw gevoel?
Dank je wel alvast!
Liefs,
Coralie