Hallo allemaal,
Ik ben Gaia, 29 jaar.
Ik ben hier terecht gekomen, vooral doordat ik antwoorden zoek en hulp bij mijn spirituele 'reis'.
Inmiddels heb ik al het één en ander meegemaakt in mijn leven, waardoor ik mij eigenlijk altijd afgesloten heb van mijn emoties, een muur om mijzelf heen heb gebouwd en een masker voorzette.
Nu is er recentelijk iets voorgevallen waardoor ik besefte dat ik dit niet langer kan volhouden. Ik heb altijd enige interesse gehad voor de spirituele wereld, maar mij hier nooit meer in verdiept dan wat oppervlakkige basiskennis.
Nu ben ik op reis. Ik wil mijzelf openen. Voor mijn gidsen, voor mijn omgeving, maar voornamelijk voor mijzelf. Ik wil weer gelukkig zijn met mijzelf.
Ik merk dat ik de juiste handvatten nog niet heb kunnen vinden.. Dus wellicht kunnen jullie mij hierbij helpen.
Ik zal even een 'beknopte, doch duidelijke samenvatting' doen van hetgeen mij is 'overkomen'.
In mijn jeugd heb ik al meerdere trauma's opgelopen, waaronder gescheiden ouders, een pathologische leugenaar als stiefvader die mij in de schulden heeft gestoken en een zwangerschap op 19-jarige leeftijd waarbij de vader mij in de steek heeft gelaten.
Ik heb sinds de scheiding (ik was 12) eigenlijk nooit met mijn ouders kunnen praten en alle boontjes alleen gedopt. De band met mijn vader is verwaarloosbaar en ook die met mijn moeder is helaas niet heel warm, zeker niet in de puberteit. Dit heb ik nooit begrepen, omdat zij juist heel spiritueel was. Helaas, door haar eigen issues kon zij er niet voor mij zijn.
Maar goed. Tijdens de zwangerschap op mijn 19e leerde ik iemand kennen, waarmee ik 7,5 jaar samen ben geweest. Hij trad op als vaderfiguur voor mijn zoon. Toch ben ik in deze relatie erg ongelukkig geweest, zeg maar gerust depressief. Ik besloot dan ook de relatie te beëindigen.
Anderhalve maand later kwam ik iemand tegen in het vliegtuig. Iemand met wie ik zo'n onwijze connectie had, dat kon ik niet ontkennen. Hoewel ik niet open stond voor een relatie, wilde ik het met deze toen 38-jarige man toch proberen.
Alles leek perfect. Alles was leuk en we matchten werkelijk op alles. Na een klein jaar gingen we samen wonen. Dit was eind 2018.
Eind 2019 besloten wij samen een kindje te nemen. Hij was zo'n goede en leuke vaderfiguur voor mijn zoon, ik gunde hem een eigen kindje. In februari dit jaar ontdekten we tot ons geluk dat ik zwanger was.
Deze zwangerschap mocht ik eindelijk genieten (in tegenstelling tot de zwangerschap op mijn 19e). Ik was dan ook in de wolken.
Helaas hij niet. Hij was gestopt met zijn anti-depressiva en dat was te merken. Iedere dag was hij 'down' en kon ik hem weer opvrolijken. Eind juni is hij in overleg weer met anti-depressiva begonnen. Begin juli (ik was 24 weken zwanger) is hij 'gevlucht'. Hij verbrak de relatie. Hij is naar zijn zus gegaan en heeft daar gezeten tot aan 3 weken geleden, toen is hij verhuist naar een appartement.
Zijn redenen zijn: hij kon het niet meer aan, ervaarde dagelijks spanningen van de relatie en zei zichzelf niet te kunnen zijn.
Dit was als een klap in mijn gezicht.... We hadden gekozen voor een kindje! Hij had het over trouwen gehad en we keken naar een koophuis.
Ik ben inmiddels 37 weken zwanger, nog steeds kapot van verdriet...
Ik begrijp het nog steeds niet en begrijp hem vooral ook niet.
Ik probeer dus nu echt met man en macht het geluk in mijzelf te vinden, positief naar de toekomst te kijken en positief naar de baby te kijken. Ik vind dit ontzettend lastig allemaal, mede door alle hormonen die door mijn lichaam gieren en het feit dat ik er zo ontzettend alleen voor sta voor mijn gevoel.
Ik heb het idee dat ik meerdere blokkades in mijn lichaam heb, met name in de keelchakra. Ik heb geprobeerd die te openen met blauwe kristallen, maar dat lijkt alleen maar te 'verzwaren'.
Ook probeer ik in contact te komen met mijn gidsen, maar het blijft stil.
Het is een ontzettend lang verhaal geworden en dit noem ik dan de beknopte versie, er speelt nog zoveel naast wat het allemaal moeilijk maakt...
Is er iemand die zich er deels in herkent of tips heeft? Of iemand die mij wil helpen? Ik ben een beetje te einde raad..
Ik ben overigens altijd een zeer positief persoon en probeer het altijd op een positieve manier te benaderen. Alles wat mij is overkomen heb ik als levenslessen gezien. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik écht het gevoel heb gehad dat mijn wereld is ingestort. De tranen hebben rijkelijk gevloeid. Vandaar ook dat ik denk dat dit hét moment is voor een transformatie.
Dank alvast voor jullie reacties
