Nederlands > Levensvragen

Kaartlegging

<< < (8/10) > >>

LPChip:
En zolang je niet achter een keuze kan staan, zal je vast blijven zitten in je huidige sleur.

Ook al is een keuze tijdelijk, dan kun je nog achter die keuze staan.

Maar je moet het echt willen, want alleen dan zal het universum zijn ding voor je doen.

Liefs,
LPChip

B1986:
Je zegt precies zoals het is, ik zit ook in een sleur. Al jaren. En het is frustrerend dat er geen vooruitgang/verandering komt, maar ik begrijp inmiddels ook wel hoe dat komt  ;).
Ik heb even (een paar dagen) tijd nodig om hier nog eens over na te denken. Maar het is fijn om te weten dat een tijdelijke keuze ook een optie is als ik er helemaal achter sta.

LPChip:
Ik ga je een anekdote geven.

Je wil een verjaardagscadeau geven aan je neefje of nichtje, maar je weet niet hij/zij wil hebben, dus je vraagt het.

Je neefje of nichtje weet het niet. Je zegt: denk eens goed na, wat wil je nu echt hebben?

Weer weet je neefje of nichtje het niet.

Jij zegt: Als ik je een speelgoed treintje geef, wordt je daar dan blij van?

Hij/zij zegt: nee, die heb ik al.

Jij zegt noemt nog een paar dingen op, maar of hij/zij heeft het al, of vindt het gewoon niet leuk.

Na een aantal keer zeg je, okee, denk er goed overna, ik vraag het morgen weer.

De volgende dag vraag je het weer, maar nog steeds weet hij/zij het niet.

Je wil niet zo maar iets geven, want je weet dat hij/zij dat niet leuk gaat vinden. Je vraagt nog een keer, weet je echt niets?

Hij/zij zegt: misschien een voetbal?

Jij zegt, ja? Wil je een voetbal?
Hij/zij kijkt twijfelend en zegt, ik weet het niet... Misschien toch iets anders?

Moraal van het verhaal, tot hij/zij weet wat hij/zij wil, kun je hem niet tevreden krijgen met dat wat je wil geven. Het universum heeft ditzelfde dilemma met jou en wacht daarom geduldig tot je wel weet wat je wil.

Liefs,
LPChip

B1986:
In die situatie zit ik inderdaad, zoals jij het gesprek hier neerzet. Ik blijf solliciteren in winkels en ondertussen kijk ik ook of er andere leuke(re) vacatures zijn.

Het allergrootste probleem is waardoor ik het moeilijk vind om weg te gaan is dat op mijn werk een cliënt een konijntje heeft, een andere cliënt die inmiddels is verhuisd (had het niveau van een 3-jarig kind) heeft in totaal 3 cavia's gehad in de jaren dat ik er werkte. Het is zo dat de vaste leiding er nauwelijks naar omkeek en die 3 cavia's zijn allemaal op een dag overleden toen ik niet werkte. Als ik ze geen eten gaf (vooral de een na laatste, die stond buiten, werd slecht/nauwelijks voor gezorgd), ik heb een aantal keer zelf voer gekocht, dan deed niemand dat.
Deze cliënt heeft wel het niveau om zelf voor het konijntje te kunnen zorgen, maar als hij dat vergeet ofzo dan word er niets van gezegd. Op dit moment werkt er iemand, een leerling, die er ook voor zorgt maar ik maak me zorgen (als zij een keer weggaat) om dat beestje. Omdat ik weet hoe ze daar zijn, ik heb het met 1 cavia ook erg moeilijk gehad, want ik heb lang voor hem gezorgd en ben voor dat diertje opgekomen, had iemand van de leiding aangesproken, maar het heeft niets geholpen.
Ik weet niet of jij een dierenvriend bent, maar ik kan slecht tegen dit soort dingen. Hoe kan ik op een goede/normale manier weggaan, zonder schuldgevoel en zonder dat ik me zorgen ga maken? Het voelt alsof ik zo'n diertje in de steek ga laten als ik daar weg ga...  :-[

LPChip:
Allereerst moet je je beseffen dat jij niet de eigenaar bent van dit beestje. Hoe crue het ook is dat er slecht voor hen gezorgd wordt, het is en blijft de verantwoordelijkheid van de eigenaar, daarna van jouw werkgever, en pas daarna die van jou.

Je moet zeker niet daar blijven voor deze dieren, want jij wordt er enorm ongelukkig van. Maar het blijkt wel dat dit een grote reden is waarom jij nog steeds tegen alles en iedereen (lees het universum) zegt dat je wil blijven.

Liefs,
LPChip

Navigatie

[0] Berichtenindex

[#] Volgende pagina

[*] Vorige pagina